عمل مجدد مفصل استابوبوم

          رئیسی سهیل 
            بازدید : 1537
          
           نظرات (0)
        

فاکتورهای خطر و پیش بینی در اصلاح دوباره استابولوم

مازیار محدث در دانشگاه گوتنبرگ سوئد

2015

سالیانه در سوئد تقریبا 16000 عمل اولیه تعویض مفصل ران و 1100 عمل مجدد یا تعویض پروتز انجام می گیرد. احتمال نیاز بیماران به عمل مجدد طی مدت زندگی بستگی به زمانی دارد که عمل اول انجام شده است. احتمال عمل مجدد با کاهش سن انجام عمل اولیه تقلیل می یابد. در بیماران دارای سن زیر 50 سال احتمال عمل مجدد بعد از 15 سال در حدود 30 درصد خواهد بود در حالیکه این احتمال در بیماران سن باالی 75 سال بین 5 تا 10 درصد خواهد بود. احتمال عمل مجدد بعد از هر جراحی جدید افزایش پیدا می کند.

پروتز ران از دو بخش تشکیل شده است؛ یک بخش که جایگزین کاسه مفصل ران شده و کاسه نامیده می شود و بخشی که جایگزین قسمت ران شده و ساقه نامیده می شود. ثبت مولفه های پروتز به بدن با سیمان استخوانی )اتصال سیمانی) صورت گرفته یا پروتز با گوه به استخوان متصل می شود که امکان رشد استخوان در پروتز را فراهم می آورد. در کشورهای اسکاندیناوی و بعضی از کشورهای دیگر، استفاده از روش سیمانی معمول است. دانش و مهارت فراوانی در استفاده از این فناوری مورد نیاز میباشد. در بسیاری از نقاط دیگر در خارج از سوئد، گرایشی به سوی استفاده از ایمپلنت های غیرسیمانی در جراحی های اولیه و مجدد مفصل ران مشاهده می شود. گزارش هایی از سراسر جهان با نتایجی امیدوار کننده در دسترس است که از روش غیرسیمانی حداقل در دوره های پیگیری ً بلند مدت (کمتر از 10 سال) استفاده می شود. نسبتا ً جدید که دارای تانتالم است، نتایج بهتری ایمپلنتی نسبتا در مقایسه با پروتزهای سنتی غیرسیمانی نشان داده است. طرفداران ایمپلنت ساخته شده از تانتالم این بحث را مطرح می نمایند که ویژگی های این پروتز رشد استخوان را بهبود بخشیده و بقای آن را تضمین می کند. اما هیچگونه مطالعه بلند مدت مؤید این ادعا انجام نشده است. هدف این پایان نامه مطالعه بر روی بیمارانی است که متحمل جراحی مجدد شده اند تا مشخص شود کدام روش اتصال در جراحی مجدد ران باید مورد استفاده قرار ً بر گیرد. بسیاری از مقاالت قبلی در این حوزه تقریبا روی تحقیقاتی متشکل از 100 بیمار متمرکز شده اند که ً برای پاسخ به این پرسش کفایت نمی کند. به منظور غالبا برخورداری از نمونه کافی از بیماران، طی دو مقاله از داده های رجیستری آرتروپالستی تعویض مفصل سوئد (SHAR)استفاده کردیم. بررسی تمامی بیمارانی جراحی مجدد کاسه ران را در سال های 1979 تا 2010 انجام داده اند هیچگونه اختلافی در احتمال کلی جراحی مجدد بر اساس روش اتصال کاسه پروتز ملاحظه نشد. در مقاله دوم کاسه های تانتالم در SHAR را مورد تحلیل قرار دادیم و نتیجه گرفتیم که این ایمپلنت دارای نتایج خوبی در سال های اول بعد از جراحی خواهد بود اما به منظور تعیین اینکه آیا این کاسه ها می توانند در نهایت نتایج جراحی بر روی بیماران را بهبود بخشند به بررسی بیشتری نیاز داریم. برای سه دستخط دیگر نیز از روش اشعه ایکس با عنوان رادیواسترومتری(RSA)استفاده کردیم و طراحی های مختلف پروتز و روش های اتصال مورد استفاده در جراحی های مجدد کاسه ران را مورد بررسی قرار دادیم. RSA نوعی روش رادیوگرافیکی بادقت بالا است که امکان سنجش دقیق حرکات پروتز نسب به استخوان را به وجود می آورد. بر اساس این مطالعات می توانیم نتیجه گیری کنیم که حرکت اولیه کاسه ران که با RSA اندازه گیری می شود منجر به شل شدن کاسه ’خواهد شد. همچنین نشان دادیم که در مواردی که در جراحی مجدد نقایص استخوانی بزرگی وجود داشته باشد، کاسه تانتالم جابجایی کمتری نشان می دهد.